Serpelice nad Bugiem

» Strona główna

» Serpelice nad Bugiem

» Baza noclegowa

» Gastronomia

» Rekreacja i rozrywka

» Atrakcje turystyczne

» Podlaski Przełom Bugu

» Szlaki turystyczne

» Imprezy turystyczne

» Informacje praktyczne

» Serpelice

» Dolina rzeki Bug

» Serpelice zimą

» Okolice

Czym, dokąd, za ile? Czyli wszystko o tym jak dojechać na swój wymarzony wypoczynek do Serpelic ...szczegóły

» Poradnik survivalu

» Poradnik kajakarza

» Kontakt

Mielnik – położony wśród wąwozów porośniętych gęstą roślinnością, jeden z największych grodów na Podlasiu. Nazwa miejscowości pochodzi od istniejących tu młynów, choć stwierdzono że nazwa wywodzi się z ruskiego słowa „mieł” – kreda, której pokłady zalegają w miasteczku i okolicy.

Już w X-XI w, dotarło na ten teren osadnictwo ruskie. W 1240 gród został zniszczony podczas napadu przez Mongołów, Batu – hana, został przekazany Eradziwiłowi. Stąd wyruszały w połowie XIII w wspólne wyprawy odwetowe przeciwko Jaćwingom, nękającym napadami oba kraje. Później Mielnik został włączony do Wielkiego Księstwa Litewskiego, następnie wrócił do rąk księcia mazowieckiego Janusza. W latach 1440-1444 tereny opanował książę Bolesław IV., W czasie swoich krótkich rządów nadał Mielnikowi miejskie prawo chełmińskie, a w 1501 r. wielki książę litewski Aleksander nadał miastu prawo magdeburskie, przewidujące dwa targi w tygodniu i trzy jarmarki rocznie. W XV w. Mielnik stał się stolicą ziemi mielnickiej, wydzielonej z drohickiej w oddzielną jednostkę, a także siedzibą sądu ziemskiego i grodzkiego oraz miejscem odbywania się sejmików okolicznej szlachty. W 1513 r. ziemia mielnicka znalazła się w granicach nowo utworzonego województwa podlaskiego. Do Unii Lubelskiej 1569 r. wchodziło ono skład Wielkiego Księstwa Litewskiego, a następnie wcielono je do Korony, odłączając jednocześnie całą wschodnią jego cześć z ziemiami brzeską, kamienicką i kobryńską , które pozostały w granicach Litwy i utworzyły nowe województwem podlaskim aż do rozbiorów w granicach Korony.

Tutejszy port rzeczny był jednym z większych punktów handlowych nad Bugiem. W końcu XVI w. zabudowa składała się z ponad 250 domów, a mieszkańcy trudnili się handlem, rolnictwem i rzemiosłem. W 1656 Szwedzi spalili miasto i – mimo ustawy sejmowej o ulgach dla nowych osiedleńców – nigdy już nie wróciło do swojej świetności. Po III rozbiorze miasto znalazło się w granicach Prus, a do 1807 wcielono je do Rosji. Brak połączeń komunikacyjnych zdecydował o stopniowym upadku miasta, co ostatecznie doprowadziło do utraty praw miejskich w 1934.

Pośrodku osady wznosi się Góra Zamkowa (180 m.) z grodziskiem z XI – XII w. oraz pozostałości późniejszego zamku z dobrze widoczną fosą opadającą ku nadbużańskim łąką stromą 60 metrową skarpą. Niedaleko, u podnóża Góry Zamkowej pozostałości murów XVI – wiecznego gotyckiego kościoła franciszkanów pw. Świętej Trójcy, spalonego w 1866, a ostatecznie zrujnowanego podczas I wojny światowej. Na Górze zamkowej znajdują się też resztki murowanej kaplicy św. Aleksandra Newskiego, wzniesionej tu przez rząd carski, w 2 poł XIX w. W pobliżu Góry Zamkowej znajduje się ukryta w gęstwinie drzew cerkiew pw. Narodzenia MB Przeczystej z 1825. Z ciekawszych zabytków można jeszcze obejrzeć drewnianą kaplicę p.w. Opieki Matki Bożej z 1777 r. , synagogę i cmentarz żydowski.